W Polsce od kilkunastu lat obserwowany jest rosnący udział osób starszych w populacji ogółem.

Wydłużająca się przeciętna długość życia sprawia, że w perspektywie najbliższych dwudziestu kilku lat nastąpi gwałtowny proces starzenia się ludności.

W latach 2000 – 2010 proces starzenia w województwie śląskim zachodził najszybciej w kraju, a nawet Unii Europejskiej. Wśród miast województwa śląskiego starzejących się najszybciej przoduje Sosnowiec.

Obecnie osoby powyżej 60 roku życia stanowią 25% mieszkańców (dane wydziału ewidencji w Sosnowcu, 2012).

Tę sytuację pogarsza ujemne saldo migracji ludności w Sosnowcu, co oznacza, iż więcej osób wyjeżdża na stałe z miasta, niż do niego przyjeżdża. Miasto jest po Łodzi jednym z najszybciej wyludniających się miast w Polsce.

Wg sondażu Klon/Jawor (2010) osoby powyżej 60 roku życia należą do grupy najmniej aktywnych na polu społecznym (także w porównaniu z osobami w podobnym wieku zamieszkującymi inne kraje europejskie).

Ten brak aktywności społecznej jest widoczny także wśród sosnowieckich seniorów, którzy nie angażują się i nie są angażowani do partycypowania w życiu publicznym miasta.

Analiza przyczyn niskiej aktywności społecznej seniorów pokazuje, że tkwią one m.in. w pogarszanie się stanu zdrowia seniorów, ich sytuacji materialnej (niskie emerytury), zmniejszeniu się oczekiwań i potrzeb w zakresie jakości życia, poczuciu osamotnienia i marginalizacji, ogólnej niechęci do aktywności społecznej, która wiąże się z postawami we wcześniejszych fazach życia i doświadczeniami życiowymi, dużym zaangażowaniu w życie rodzinne (m.in. opiekę nad wnukami), słabo rozwiniętym w Polsce wolontariatem kompetencji, niewystarczającymi kompetencjami cyfrowymi. (Rządowy Program na rzecz aktywności osób starszych na lata 2012-2013).

Niska aktywność osób 60+ jest także efektem ich wycofywania się z życia publicznego w następstwie przejścia na emeryturę, kiedy uznali, iż jest to czas na odpoczynek.

A przecież przejście w stan emerytury daje im możliwości czasowe do zaangażowania się w życie społeczności lokalnej, zwłaszcza, że szybko okazuje się, że czasu wolego jest za dużo, a brak umiejętności wykorzystania go skazuje ich na zamknięcie w czterech ścianach i samotność.

Poczucie wyobcowania seniorów jest także skutkiem autowykluczania – przejmując stereotypowe wyobrażenia na temat roli starszych ludzi w społeczeństwie seniorzy zaczynają sami się wykluczać z aktywności, działalności rozwojowej, czy publicznej. Nie wierzą we własne siły, nie widzą możliwości samorealizacji, czują się niepotrzebni.